آبستن شدن. (آنندراج). آبستن بودن. (فرهنگ فارسی معین) : بسی بنت العنب شوخ است ای خم حفظ او می کن که تا غافل شدی این دختر از مینا شکم دارد. ملاطغرا (از آنندراج). ، شکمباره بودن. شکمو بودن: فلان کس اصلاً شکم ندارد، یعنی بسیار کم غذاست. (از یادداشت مؤلف)
آبستن شدن. (آنندراج). آبستن بودن. (فرهنگ فارسی معین) : بسی بنت العنب شوخ است ای خم حفظ او می کن که تا غافل شدی این دختر از مینا شکم دارد. ملاطغرا (از آنندراج). ، شکمباره بودن. شکمو بودن: فلان کس اصلاً شکم ندارد، یعنی بسیار کم غذاست. (از یادداشت مؤلف)
سپاس داشتن. ثنا داشتن. خرسند و خشنود بودن. مقابل گله داشتن و شکوه داشتن: زلفش نگر دلال دل از من چه پرسی حال دل زآن زلف پرس احوال دل یا شکر دارد یا گله. خاقانی. نی نی از بخت شکرها دادم چند شکوی که شوک بی ثمر است. خاقانی
سپاس داشتن. ثنا داشتن. خرسند و خشنود بودن. مقابل گله داشتن و شکوه داشتن: زلفش نگر دلال دل از من چه پرسی حال دل زآن زلف پرس احوال دل یا شکر دارد یا گله. خاقانی. نی نی از بخت شکرها دادم چند شکوی که شوک بی ثمر است. خاقانی
خجالت داشتن. حیا داشتن. (ناظم الاطباء). خزایه. خزی. اختات. اختثاث. (منتهی الارب). حیا کردن. خجالت کشیدن. خجل گشتن. (یادداشت مؤلف). تزاؤک. تزایل. خزایت. اتئاب. (منتهی الارب). استحیاء. (منتهی الارب) (دهار). استحاء. احتشام. (منتهی الارب). خمر. (دهار) (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی). اصطناء. (تاج المصادر بیهقی) (المصادر زوزنی). تخفر. (تاج المصادر بیهقی). طساء. (منتهی الارب). طناء. (منتهی الارب). اتیاب. (المصادر زوزنی) : بتا نخواهم گفتن تمام مدح ترا که شرم دارد خورشید اگر کنم سپری. رودکی. دلیران ایران ندارند شرم نجوشد یکی را به تن خون گرم. فردوسی. نکویی به هر جا چو آید بکار نکویی گزین وز بدی شرم دار. فردوسی. ز گفتارهای چنین شرم دار نزیبد سخن کژ ابر شهریار. فردوسی. همه لشکر از شاه دارند شرم به تیر و کمان بر شود دست نرم. فردوسی. ز بازارگان بستد آن آب گرم بدان تا ندارد جهانجوی شرم. فردوسی. ای با عدوی ما گذرنده ز کوی ما ای ماهروی شرم نداری ز روی ما. منوچهری. هرکس گفتند که شرم ندارید مردی را می کشید به دارو چنین می کنید و گویید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 184). آن طایفه از حسد وی هرکسی سختی کرد و شرم دارم که بگویم بر چه جمله بود. (تاریخ بیهقی). پس گفت سیرت ما تا این غایت برچه جمله است. شرم مدارید و محابا مکنید و راست می گویید. (تاریخ بیهقی). و اگر این جوان کارنادیده فسادی خواهدپیوست مگر بدین نامه شرم دارم. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 472). چو پیش عاقلان جانت پیاده ست نداری شرم ازین رفتن سواره. ناصرخسرو. شرم نداری همی ازنام زشت بر طمع آنکه شوی خوب حال. ناصرخسرو. من با تو نیم که شرم دارم از فاطمه و شبیر و شبر. ناصرخسرو. گفتم چادر ز روی بازنگیری بکر نه ای شرم داشتن چه مجال است. ناصرخسرو. گرش بنکوهی ندارد شرم و باک ورش بنوازی نیابی زو صواب. ناصرخسرو. همان بهتر که از خود شرم داریم بدین شرم از خدا آزرم داریم. نظامی. گفت شاهنشه که با شه شرم دار پیش من تو نام هر ناکس میار. مولوی. دلم می دهد وقت وقت این نوید که حق شرم دارد ز موی سفید. سعدی (بوستان). نیاید همی شرمت از خویشتن کزو فارغ و شرم داری زمن. سعدی (بوستان). چنان شرم دار از خداوند خویش که شرمت ز بیگانگان است و خویش. سعدی (بوستان). ما یکدل و تو شرم نداری که برآیی هرلحظه به دستانی و هر روز به خویی. سعدی. تو اگر چنین لطیف از در بوستان درآیی گل سرخ شرم دارد که چرا همی شکفتم. سعدی. شرم نداری که از برای جوی سیم دست پیش هر لئیم دراز می کنی. (گلستان سعدی). از بسیار دعا و زاری بنده همی شرم دارم. (گلستان سعدی). حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار عملت چیست که مزدش دو جهان می خواهی. حافظ. ، خجل شدن. (ناظم الاطباء)
خجالت داشتن. حیا داشتن. (ناظم الاطباء). خزایه. خزی. اختات. اختثاث. (منتهی الارب). حیا کردن. خجالت کشیدن. خجل گشتن. (یادداشت مؤلف). تزاؤک. تزایل. خزایت. اتئاب. (منتهی الارب). استحیاء. (منتهی الارب) (دهار). استحاء. احتشام. (منتهی الارب). خمر. (دهار) (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی). اصطناء. (تاج المصادر بیهقی) (المصادر زوزنی). تخفر. (تاج المصادر بیهقی). طساء. (منتهی الارب). طناء. (منتهی الارب). اتیاب. (المصادر زوزنی) : بتا نخواهم گفتن تمام مدح ترا که شرم دارد خورشید اگر کنم سپری. رودکی. دلیران ایران ندارند شرم نجوشد یکی را به تن خون گرم. فردوسی. نکویی به هر جا چو آید بکار نکویی گزین وز بدی شرم دار. فردوسی. ز گفتارهای چنین شرم دار نزیبد سخن کژ ابر شهریار. فردوسی. همه لشکر از شاه دارند شرم به تیر و کمان بر شود دست نرم. فردوسی. ز بازارگان بستد آن آب گرم بدان تا ندارد جهانجوی شرم. فردوسی. ای با عدوی ما گذرنده ز کوی ما ای ماهروی شرم نداری ز روی ما. منوچهری. هرکس گفتند که شرم ندارید مردی را می کشید به دارو چنین می کنید و گویید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 184). آن طایفه از حسد وی هرکسی سختی کرد و شرم دارم که بگویم بر چه جمله بود. (تاریخ بیهقی). پس گفت سیرت ما تا این غایت برچه جمله است. شرم مدارید و محابا مکنید و راست می گویید. (تاریخ بیهقی). و اگر این جوان کارنادیده فسادی خواهدپیوست مگر بدین نامه شرم دارم. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 472). چو پیش عاقلان جانت پیاده ست نداری شرم ازین رفتن سواره. ناصرخسرو. شرم نداری همی ازنام زشت بر طمع آنکه شوی خوب حال. ناصرخسرو. من با تو نیم که شرم دارم از فاطمه و شبیر و شبر. ناصرخسرو. گفتم چادر ز روی بازنگیری بکر نه ای شرم داشتن چه مجال است. ناصرخسرو. گرش بنکوهی ندارد شرم و باک ورش بنوازی نیابی زو صواب. ناصرخسرو. همان بهتر که از خود شرم داریم بدین شرم از خدا آزرم داریم. نظامی. گفت شاهنشه که با شه شرم دار پیش من تو نام هر ناکس میار. مولوی. دلم می دهد وقت وقت این نوید که حق شرم دارد ز موی سفید. سعدی (بوستان). نیاید همی شرمت از خویشتن کزو فارغ و شرم داری زمن. سعدی (بوستان). چنان شرم دار از خداوند خویش که شرمت ز بیگانگان است و خویش. سعدی (بوستان). ما یکدل و تو شرم نداری که برآیی هرلحظه به دستانی و هر روز به خویی. سعدی. تو اگر چنین لطیف از در بوستان درآیی گل سرخ شرم دارد که چرا همی شکفتم. سعدی. شرم نداری که از برای جوی سیم دست پیش هر لئیم دراز می کنی. (گلستان سعدی). از بسیار دعا و زاری بنده همی شرم دارم. (گلستان سعدی). حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار عملت چیست که مزدش دو جهان می خواهی. حافظ. ، خجل شدن. (ناظم الاطباء)
تردید داشتن. مقابل یقین داشتن. (یادداشت مؤلف). شک کردن: ندارم هیچ شک کاین داوری را بجز یزدان عادل نیست داور. ناصرخسرو. گر ترااشکال آید در نظر پس تو شک داری در انشق القمر. مولوی
تردید داشتن. مقابل یقین داشتن. (یادداشت مؤلف). شک کردن: ندارم هیچ شک کاین داوری را بجز یزدان عادل نیست داور. ناصرخسرو. گر ترااشکال آید در نظر پس تو شک داری در انشق القمر. مولوی
